Ik was 25 jaar oud, had een zoveelste shake-dieet gedaan en moest verplicht wegen, iets wat ik al jaren vermeed. Rond de 120 kilo leefde ik op sapjes, repen en poedertjes – maar in plaats van dat ik afviel, kwam ik aan. Thuis werd de situatie steeds onveiliger. Als ik voor de spiegel stond, keek ik alleen in mijn eigen ogen, het enige wat ik nog mooi vond.

Tot zelfs dat niet meer lukte.
Ik zag te veel verdriet, te veel pijn.

Het beetje eigenwaarde dat ik ooit had, was er letterlijk uitgeslagen. Ik emigreerde naar Berlijn, in de hoop opnieuw te beginnen. Ik dacht dat het beter zou worden, maar vanbinnen was ik bevroren. Ik functioneerde, maar leefde niet. Ondanks dat Berlijn de eerste plek was die als thuis voelde, zat ik muurvast. Ik sloot mezelf op. Als ik de deur uitging, was het alleen. Ik dacht dat het beter ging — ik viel af, deed meer leuke en gezonde dingen, ging niet meer stappen — maar thuis leefde ik op jointjes en overleving. Mijn lichaam begon te protesteren: longontsteking, nierstenen, darmproblemen, verhoogde leverwaarden, maagontstekingen. Ik kende geen pijnvrij leven. Drie keer werd ik opgenomen, telkens een week alleen in een ziekenhuisbed in het buitenland. En wanneer ik ’s ochtends werd ontslagen, zat ik ’s middags alweer op kantoor.

Zo hoorde dat.
Zo had ik het geleerd.

Voor het eerst greep ik terug naar harddrugs om de pijn en de chaos in mijn hoofd te dempen. Ik belandde in een korte psychose. Omdat ik als social worker begreep wat er gebeurde, besloot ik mezelf te observeren. Ik ging uren voor de spiegel zitten met pen en papier, schreef alles op wat er in me omging en viel in slaap terwijl het licht werd. Toen ik wakker werd las ik de gekste verhalen terug, deed aan zelfreflectie en boekte diezelfde dag een vlucht naar Nederland.

Maart 2020 voelde als een mijlpaal. Ik was ondertussen twintig kilo kwijt, wandelde dagelijks in de natuur en vond rust in lezen, sporten, koken en voeding. Mijn hele leven had ik gehoord dat als ik zou afvallen, ik eindelijk gelukkig zou worden: "want dan zou ik een man krijgen, en zou alles vanzelf goedkomen." De kilo’s vlogen eraf, het was zomer, ik woog 75 kilo en begon weer te daten.
Tot mijn hart brak. En dat brak harder dan ooit, want ik snapte het niet: ik had eindelijk het “mooie figuur en leven” waar iedereen over praatte, en toch deed het meer pijn dan de relaties waarin ik werd geslagen, of erger.

Ik koos voor mezelf en een celibataire levensstijl. Ik volgde het klassieke, geconditioneerde stappenplan: werk, eigen appartement, sporten, bewust eten, sociale contacten, financiële zekerheid. Kinderen heb ik nooit gewild, dus ik had zogenaamd alles afgevinkt, en voelde me nog steeds leeg. Rond mei woog ik zestig kilo, de helft van waar ik ooit begon, zonder dieet. Maar ik slikte al meer dan een jaar antibiotica voor huidproblemen die steeds erger werden. In juni volgde de eerste spoedoperatie. Daarna werd het routine: twee keer per maand onder narcose, tot diep in 2022.

De huidontstekingen zaten in mijn liezen. Ik werd niet serieus genomen: niet door artsen, niet door specialisten. Mijn intuïtie schreeuwde vanaf de allereerste ontsteking dat het iets anders was: de woede van seksueel trauma die zich een weg naar buiten vocht. Geen enkele operatie, antibiotica of zalf bracht ooit verandering. Maar toen ik het trauma zelf aankeek, de woede toeliet en begon te helen, werd het beter. De operaties stopten. Het verdween niet volledig, maar het had eindelijk betekenis gekregen.

Ik had twee keer per dag thuiszorg nodig om te douchen en de wonden te verzorgen. Twee vrienden bleven over; de rest verdween. Ik lag maandenlang op de bank, alleen, en werd gedwongen nog veel dieper naar binnen te kijken. Daar vond ik een storm van onverwerkte pijn: emotioneel, seksueel, fysiek. Onvoorwaardelijke liefde had ik nooit gekend. Ik probeerde ademwerk, kambo, truffelsessies, niets hielp. De echte heling begon toen ik stopte met vluchten en startte met keihard schaduwwerk.

Mijn wereld werd kleiner, maar ook schoner. Ik verloor nog meer mensen, maar vond rust. Het waren pijnlijke, eenzame jaren, maar misschien wel de mooiste tot nu toe. Iedere emotie die ik durfde te voelen en ieder trauma dat zich liet zien, maakte me vrijer.

Deze jaren stonden in het teken van gevechten met de zorg. Onverklaarbare klachten en ziektes: van hardnekkige oogontstekingen tot extreem haarverlies en een slopende vermoeidheid. Opnieuw belandde ik in dezelfde cyclus van pijnstillers en antibiotica. Niemand zocht naar de oorzaak. Tot ik zelf mijn dossier opvroeg en mijn eigen onderzoek deed.

In 2012, vijf maanden na mijn achttiende verjaardag, kreeg ik borstimplantaten. Volgens de arts was dat de enige oplossing: ik had maar één 'volwassen' borst (links cupmaat A, rechts cupmaat D), en dat was blijkbaar een probleem. Geen psycholoog, geen begeleiding, alleen siliconen. Twaalf jaar later ontdekte ik dat het merk wereldwijd werd aangeklaagd: protheses vol gif, verantwoordelijk voor (zeer) ernstige ziektes bij duizenden vrouwen. En die zaten dus al die tijd in mijn lichaam. Ik riep het al jaren, maar kreeg altijd te horen dat dit niet de oorzaak kon zijn. Zelfs na het aanleveren van bewijs werd ik niet serieus genomen. Pas toen ik een onafhankelijk ziekenhuis inschakelde en besloot het zelf te betalen, kreeg ik in 2024 eindelijk de operatie om ze te verwijderen. 

De medische wereld had in 2012 een kwetsbaar meisje een probleem aangepraat, en een plastic oplossing verkocht waar ze aan konden verdienen. Bijna dertien jaar later zat datzelfde meisje, altijd ziek, opnieuw in de financiële stress — zonder baan, zonder sociaal leven, en al jaren aan het vechten voor verbetering, zonder enig uitzicht op een toekomst.

De maanden daarna waren zwaar. Ik durfde mezelf niet aan te raken, niet aan te kijken. Alleen voorzichtig de littekens te verzorgen met gesloten ogen. Voor de operatie konden ze niets beloven. Niet hoe ik eruit zou zien, niet of het verschil groot zou zijn, niet eens of ik nog een cupmaat groter dan A zou overhouden. Ik had geen enkel houvast. Tot ik op een dag de confrontatie aanging. Ik huilde — ongecontroleerd, maar niet van verdriet. Het was herkenning. Ik zag twee prachtige borsten. En voor het eerst in mijn leven keek ik naar mijn lichaam met zachte ogen. Vol littekens, ja, maar ook vol hoop, liefde en trots. Voor het eerst in mijn leven.

En terwijl mijn littekens herstelden, begon mijn geheugen zich te openen. Alsof mijn systeem eindelijk de veiligheid voelde om te laten zien wat ik jarenlang had weggestopt. De ene na de andere pijnlijke herinnering kwam boven: kindertijd, jeugd, jongvolwassen jaren. Ik begreep eindelijk waarom ik zo weinig wist over vroeger: mijn brein had me beschermd. Maar nu moest ik het aankijken.

Opnieuw werd mijn lichaam belast: blaas- en baarmoederproblemen, benen en heupen die mijn lijf niet meer konden dragen, ogen die geen licht meer verdroegen en oren die ieder geluid vervormden tot een marteling. Alles, maar echt alles, deed pijn. Ondanks al het fysieke lijden dat ik al had doorstaan, vond ik dit het zwaarste en meest onverdraaglijke.

Ik heb geschreeuwd in kussens, uren op de vloer van de douche gezeten, gehuild tot mijn lippen bloedden van het zout. Ik heb borden kapot gegooid, muren aangeraakt die ik nóóit meer wilde voelen, dagen naar het plafond gestaard en vaker dan eens gedacht dat ik het niet meer aankon.

Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek, en dat is mijn redding geweest.
Ik heb altijd geweten dat het beter kon, omdat ik dat keer op keer aan mezelf heb bewezen.

Een maand voor mijn laatste operatie startte ik Vrouwendagboek en vond ik langzaam mijn stem terug. Na jaren van overleven begon ik weer een beetje te leven. Ik nam ruimte terug, mijn ruimte, en ik sprak zonder me te verontschuldigen. Ik liet mensen los die me klein hielden en pakte mijn waarheid terug, ook als dat betekende dat ik werd afgewezen of opnieuw moest beginnen. Dat laatste heb ik zo vaak gedaan dat het bijna vertrouwd voelt.

Ik ben aangekomen, mijn borsten zijn kleiner, mijn littekens groter, maar mijn hart is open. Voor het eerst voel ik me licht. Niet omdat alles perfect is, maar omdat ik eindelijk tevreden ben met wie ik ben en waar ik sta. Ik ben niet langer het meisje dat moet voldoen, maar een vrouw die zichzelf respecteert. Mijn lach is niet langer een masker; hij hoort weer bij mij. 

Mijn lichaam herstelt nog steeds. Mijn verleden is onderdeel van wie ik nu ben, ook de trauma’s. En dat zijn er veel — meer dan ik ooit hardop durfde toe te geven. Ze verdwijnen niet, nooit, dus heb ik mezelf geleerd hoe ik ermee kan leven, hoe ik het kan gebruiken in plaats van ertegen te vechten. Daar heb ik vrede mee gevonden.

Maar eerlijkheid blijft mijn grootste waarde. En ja, bij stress of verdriet val ik soms nog terug in oude gewoontes. Dat is menselijk. Het verschil is dat ik het nu zie gebeuren, in plaats van me erdoor te laten besturen. Dat is het werk waar niemand je op voorbereidt.

En juist daar, in dat bewuste stuk, begon de magie zich te tonen. Ik ontdekte mijn passie, mijn missie, en uiteindelijk ook ware liefde. Niet in de buitenwereld, maar voor mezelf. Vrouwendagboek groeide als een tiet — probleem van die “ene” borst ook meteen opgelost — en alles wat ik ooit wilde maar niet wist hoe te bereiken, vond vanzelf zijn weg naar mij. Ik werd uitgenodigd voor een droomreis naar Zuid-Afrika, kreeg twee dagen later een financiële meevaller en kon gaan. Ondanks hoge rekeningen kon ik de afgelopen jaren meerdere solo-reizen maken waar ik intens van heb genoten. Iedere tegenslag werd gevolgd door iets groters. 

Dat is wat er gebeurt wanneer je je identiteit transformeert. Dát is manifesteren: niet denken aan wat je wilt en hoe je het moet forceren, maar worden wie je moet zijn — en dan op het juiste moment ontvangen wat al naar je onderweg was. Soms duurt het jaren. Soms moet je door dertig lagen pijn heen. Maar als je blijft kiezen, je emoties serieus neemt, jezelf niet verlaat en blijft vertrouwen in je eigen magie, dan kan er maar één ding gebeuren: het wordt beter.

Iedere dag opnieuw krijg je een kans om te kiezen voor de vrouw die je nu bent en de vrouw die je wilt worden. Hoe zwaar of pijnlijk die keuze soms ook is. Hoe lang het soms ook duurt voor je resultaat ziet.

Het komt.
Het enige dat je hoeft te doen, is niet opgeven.
En dan vallen alle puzzelstukjes precies waar ze horen.

Ik ben 32 jaar oud en vaker gevallen dan ik kan tellen, maar ik ben altijd weer opgestaan. En hoe vaak ik ook dacht: misschien moet ik gewoon tevreden zijn met hoe het nu is, heb ik dat nooit geaccepteerd. Ik weet nu dat alles mogelijk is wanneer je blijft kiezen voor jezelf, blijft geloven in beter, en vertrouwt op iets — wat dan ook — dat groter is dan de plek waar je nu staat. Niets in het leven komt zonder risico, zonder angst, zonder verlies. Maar alles wat je doorstaat brengt je dichter bij jezelf dan welke overwinning dan ook.

En dat is misschien de hardste waarheid die ik heb moeten leren:

Het zijn nooit je dromen die je vormen,
maar je diepste nachtmerries.

Het is niet het plezier dat je succes brengt,
maar het lef om je grootste angst aan te kijken.

Het is niet de ware liefde die alles oplost,
maar de mate van respect die jij voor jezelf voelt.

Ieder nieuw begin, begint met afscheid.
En uiteindelijk zal je zelf ervaren
dat alles — maar echt alles — met een reden gebeurt.

Geef nooit op.
Alles verandert wanneer jij onvoorwaardelijk voor jezelf kiest. Ook als je het nog niet kunt zien.
En ik geloof in je — omdat ik weet wat er mogelijk wordt als je niet langer wegloopt.

Heel veel liefs, 
Deana